برای بهار

 
و خسته خسته میرود

خزان عمر با بهار

دوباره سال نو شده

کدام عید و نوبهار  ؟  !

میان خلوتم هنوز

ترنم هبوط و سیب

چه پر بهانه میشوم

چقدر خالی و سفید

..................................................

برای آرزو

 
  ققنوس وجودم
  هیچ گاه در آتش شعله نکشید
  تا پرواز کند !
  و همیشه در آتش ذره ذره سوخت
  این ولنگاری تناقض بود
  که با روانم همزیستی میکرد
  تا با ابدیت بودن
  و همواره نبودن را زندگی کند